We zijn er klaar voor

Huis schoon, was weggewerkt, tassen/koffers gepakt, papieren bij elkaar gezocht, op de valreep heeft Koos nog even een laptop gekocht om ons blog bij te kunnen houden en Sproet naar haar logeer adres gebracht.

De volière is toevertrouwd aan de goede zorgen van een kennis, die dit al een keer eerder in de vakantie voor ons heeft gedaan.

de meeste van onze familie en vrienden weten dat ik voor het eerst ga vliegen, en daar een lichte vorm van angst voor heb.

Want tenslotte zit je in een gesloten ruimte ergens hoog in de lucht waar je echt geen kant op kan als er iets aan de hand is, maar gelukkig heeft bijna iedereen goede raad voor mij.

Zo werd mij namelijk verteld dat er met de auto veel meer ongelukken gebeuren als met een vliegtuig, wat een opbeurende gedachten is, want met een beetje geluk verongelukken we op weg naar het vliegtuig toe en hoef ik me over het vliegen geen zorgen meer te maken.

Of, jullie gaan met zijn vieren, dus als er iets gebeurd dan blijf er niemand achter, ook dat vind ik een fijne gedachte dat we dan in ieder geval met zijn allen gaan.

Geen toekomst meer voor mijn kinderen zonder ouders, want tenslotte zitten zij bij ons in het vliegtuig, wat ook een rustgevende gedachte is, en wat ik al een paar keer heb gehoord is dat als er iets gebeurd we er waarschijnlijk weinig van merken (wie geeft mij die garantie?)

Maar het voelt goed, en tenslotte, probeer er van te genieten heb ik ook veel gehoord, gaat vast lukken, de knoop in mijn maag waar ik vandaag pas last van heb gekregen zal morgen ongetwijfeld weg zijn, dan stap ik vol goede moed (als we de rit in de auto tenminste overleven) in het vliegtuig.

Want de kans dat er net wat met ons vliegtuig gebeurd, is natuurlijk heel klein, maar tja, dat dachten al die mensen die in die vliegtuigen zaten waar wel wat mee gebeurd is ook.

Dus of jullie gaan onze reis volgen in IJsland, of jullie zeggen tegen elkaar, "dat hun dat nou net moest over komen" en Carla had al zo'n last van wat vliegangst.