Dag 7 Reis naar het hoge noorden (29-7)

29-7-15               19.53

‘’Wat doe jij zo vroeg onder de douche?’’ was de eerste zin die door het vakantiehuisje galmde. Carla had zich weer vergist met haar telefoon en haar wekker op Nederlandse tijd gezet. Gerust was ze om half 5 lekker aan het douchen, waarschijnlijk had ze ook alvast het ontbijt klaar gezet als Koos niet vroeg waarom ze er zo vroeg uit was. Een kleine 2 uur later kwam ook de rest uit bed en bereiden zich voor op de dag die komen gaat. Misschien moeten we vaker om half 7 opstaan, want Mark was niet chagrijnig en kwam ‘vrijwel’ direct uit zijn bed om te douchen. Dit gaan we dus vaker doen J. Vandaag stond op de planning om naar het eiland Grimsey te gaan met de veerpont.

Veerboot  
Dit eiland, gelegen boven de poolcirkel in het noorden van IJsland, heeft namelijk de reden waarom Thom zo graag mee wilde naar IJsland. Dit wonderschone land is namelijk nog de thuishaven voor zijn lievelingsdier, de papegaaiduiker (in het Engels puffin). En laat nou net de grootste kolonie zich op Grimsey bevinden. Dit lieten de twee dierenvrienden van de familie (Thom en Carla) zich dus niet door de neus boren. Maandag na het walviskijken is dus gelijk een reservering voor vandaag geboekt zodat we zeker op de boot mee konden. De boot vertrekt om 9 uur ’s morgens vroeg (alleen op maandag, woensdag en vrijdag). Toen we ons netjes om kwart over 8 kwamen melden was er nog een probleempje met de reservering en werden we van hot naar her gestuurd, om uit eindelijk bij hetzelfde huisje te eindigen waar we als nog de tickets kregen. Als een van de eerste (haantje de bijna voorste) konden we de boot op. Al wetende dat de reis 3 uur zou duren was iedereen toch positief ingesteld. We hadden ervan verwacht dat we nog een aantal dolfijnen (misschien wel walvissen of orka’s) zagen, lekker op het dek konden staan of warm binnen konden genieten van enkele faciliteiten. Helaas waren we weer veel te optimistisch, de bootreis betreffende. In de 3 uur hebben we gelukkig wel een paar dolfijntjes gezien, alleen waren deze een meter of 300 verderop en zag je alleen af en toe een rugvinnetje. Het voordek buiten was ook alleen voor de echte zeelui met een gemiddelde temperatuur van -1000 graden Celsius. En wat is nou een bootreis zonder hoge golven. Hoe meer de boot heen en weer bewoog hoe meer kotszakjes tevoorschijn kwamen om de maaginhoud van de reizigers op te vangen. Als een mooie kettingreactie stak de ene brakende de volgende aan. De familie van Velsen was ondertussen opgebroken, Carla zat met der ogen dicht en der benen gestrekt te genieten van de warmte binnen. Koos heeft de hele boottocht buiten op het achterdek gestaan, want echte mannen hebben het niet koud (en om te voorkomen dat hij zeeziek werd). Thom zat eerst binnen een film proberen te volgen maar kreeg toch wel last van wat misselijkheid door het concentreren op een schermpje. De laatste 1,5 uur heeft hij een beetje over de boot gelopen om de misselijkheid te remmen en was dolgelukkig toen de haven eindelijk in zicht was. Mark heeft een lange tijd bij Koos op het achterdek gestaan, maar is de laatste 3 kwartier binnen gaan zitten omdat hij het ook wel lastig kreeg. Een klein kwartier nadat Mark naar binnen was gegaan en Thom en Koos nog op het achterdek stonden kwamen er dolfijnen langs. Met zijn tweeën zwommen ze op zo’n 25 meter vaan de boot met ons mee. Duidelijk zag je ze niet maar het was toch een mooi plaatje om te aanschouwen. Eindelijk was het zo ver, 12 uur, de boot meerde aan en iedereen mocht het vaste land op om tot 4 uur rond te lopen op het eiland.

Grimsey
Met een beetje een hard hoofd stapten we van de boot af. Dit kwam doordat we voor de papegaaiduikers naar het eiland zijn gekomen en we er tijdens de reis nog geen een hadden gezien (blijkbaar hadden we dit wel maar herkende we ze niet van zover weg). Ook was het meisje waar we de reservering geplaatst hadden niet al te duidelijk over of er wel of geen vogels op het eiland waren, ze was bijna even duidelijk als een van de vele wazige schaapjes. Het eerste wat we zagen toen we het haventje af liepen was een plattegrond. Terwijl we hier even stil stonden liepen veel mensen eerst naar een soort café restaurant (de enige op het eiland trouwens). Hier grepen we onze kans om als eerste groepje over het eiland te lopen. We volgden dus maar het bordje ‘’Artic Circle’’ (voor de gene die het nog niet wisten, Grimsey is het enige punt van IJsland waar je de poolcirkel kan doorkruisen). Een kleine 200 meter verder zagen Mark en Thom het eerste nieuwsgierige hoofdje over het gras kijken. Er werd gelijk naar de camera gegrepen om hem op de foto te zetten, want we hadden geen idee of we het geluk hadden om er nog een tegen te komen. Al snel zagen we er nog 5 vlak ernaast zitten, deze prachtige beestjes zijn van nature nieuwsgierig en dus zeer fotogeniek. Er waren natuurlijk meer toeristen die ook foto’s van de vogeltjes wilde maken, helaas is niet iedereen even voorzichtig met de natuur. Ze liepen direct heel dicht naar de vogels toe waardoor ze weg vlogen. Licht geïrriteerd liepen we door om daar, tot onze verbazing, een hele klif vol papegaaiduikers aan te treffen. Thom en Carla konden hun vreugde niet op en waren bijna door het dolle heen om er zo veel te mogen zien. Er werden een paar prachtige kiekjes gemaakt voordat er weer een paar toeristen aankwamen die de hele klif liet wegvliegen (de vogels erop natuurlijk). We stonden nog even vanaf de rotsen foto’s te maken van de zwerm die in het water was gaan zitten. Toch besloten we door te lopen om te kijken of er misschien nog een paar op het eiland zaten. En je raadt het nooit, de hele volgende klif zat ook al vol met deze schattige beestjes. Overal waar je keek zaten deze pinguïns met papagaai snaveltjes. Alles is leuk aan ze, hoe ze eruit zien, de manier waarop ze lopen, hoe ze kijken met een snavel vol met vis en ook hoe ze vliegen. Dit laatste was eigenlijk gewoon heel hard fladderen met je vleugels terwijl je je zwemvlies pootjes zo wijd mogelijk uit elkaar houdt. Hier wilden we dus ook zeker een foto van, makkelijker gezegd dan gedaan. Om een vogel in de lucht scherp te fotograferen is nog een hele klus. Thom en Carla deden hun uiterste best terwijl Mark alleen maar commentaar leverde op hoe we het beter konden doen. Na een beetje de beestjes geforceerd te hebben om te vliegen door naar ze toe te lopen had Carla ze eindelijk op de foto. Was Mark tevreden vraag je? Nee natuurlijk niet, de foto was veel te wazig volgens hem. Dus toen hebben we het hem eens laten proberen. Hij kwam er al gauw achter dat het helemaal niet zo makkelijk gaat. Na heel wat mislukte pogingen moest zijn kleine broertje te hulp komen om de vogeltjes licht onder druk te zetten om te vliegen. Het is hem wel gelukt om er een op de foto te zetten, maar of deze minder wazig is dan die van Carla is maar de vraag. Hij houd zelf nog vol van wel. Toen we verder over het eiland zijn gelopen zagen we nog klif na klif vol pracht exemplaren van dit (unieke) ras. Eerst dachten we er duizenden gezien te hebben maar al gauw veranderde dit naar honderdduizenden, zo vol zat het eiland ermee. Zonder het gemerkt te hebben zijn we de poolcirkel over gegaan (als eerste van de van Velsen familie, lekker puh). Raad eens wat er zich zelfs nog boven de poolcirkel bevind op IJsland. Inderdaad, wazig kijkende schaapjes (ze zijn ook echt overal). Na nog een stuk landlopen door een ‘’weiland’’, over een hek geklommen te hebben en half aangevallen te zijn door vogels (Artic Sterns), omdat we te dicht bij hun nest kwamen, kwamen we weer bij de haven aan. Hier is nog even gepauzeerd, voor een broodje, voordat we ons voor de terugreis de boot op begaven.

Veerboot deel 2
Gauw zijn we weer op de zelfde plaatsen gaan zitten als op de heenreis aangezien deze veel meer beenruimte hadden. Carla en Thom hebben het eerste uur van de reis lekker met de ogen dicht en de benen gestrekt gezeten. Dit keer was Mark degene die een filmpje probeerde te volgen. Koos stond weer op zijn oude vertrouwde plekje buiten van de kou te genieten. De 3 uur ging sneller voorbij dan de heenreis en al snel waren we weer in de thuishaven Dalvik.

Inmiddels was het 19.00 uur en was iedereen al aardig aan het inkakken. Eenmaal met de auto weer in het huisje aangekomen werd er op de blog schrijven en koken na niet veel meer uitgevoerd.

Thom en Carla