Dag 10 Een hele beestenboel (01-8)

1-8-15                  20.00

Het heeft maar twee nachten geduurd maar we konden Eyvindara achter ons laten. Na eerst nog een uitgebreid ontbijtje mee te hebben gepakt zijn we de weg op gegaan. Onze nieuwe bestemming, Skalafell (vlakbij de zuidoostelijke hoofdstad Hofn), lag namelijk weer zo’n 300 km verder. Er waren twee verschillende routes die we konden nemen, de lange en de korte route. Aangezien iedereen toch wel last begon te krijgen van de drukke vakantie met weinig slaap werd er besloten om de korte route te nemen (deze was toch al circa 280 km lang). Met het grauwe weer en maar één bezienswaardigheid op de route zag het ernaar uit dat het een saaie dag ging worden. De routebeschrijving leidde ons van de hoofdweg (weg 1) af, we werden het onverharde pad 939 opgestuurd. Een zandpad wat tussen twee heuvelruggen door leed zag er maar somber uit met het bewolkte weer. Er werd maar weinig genoten van het toch wel mooie landschap aangezien iedereen er wel klaar mee was om telkens in de auto te zitten. Na zeker 40 schapen te hebben moeten ontwijken die op de weg liepen reden we toch eindelijk weer langs de kust. Helaas waren we nog steeds niet op de helft van de reis maar wel dichtbij het eerste programma punt.

Alftafjordur/ Lónsfjordur
Het zwanenmeer, een meer waar duizenden zwanen komen broeden, bevond zich in het Alftafjordur fjord. Dus wij naar buiten loerend, terwijl we langs de kust reden, op zoek naar een meer vol wit gevogelte. Op 5 zwaantjes na hebben we niks gezien. Bij een vuurtorentje (zo’n lekkere grote van 4 meter) zette we de auto even aan de kant om te kijken of we wel goed zaten. Natuurlijk zaten we wel goed (kan niet anders met de navigatie kunsten van Thom), het probleem was dat de zwanen niet goed zaten. Dit niet wetende reden we teleurgesteld de weg op richting het huisje toen we plotseling in het volgende meer allemaal witte stipjes zagen. Vol vreugde stapten we uit om een wandeling langs de kust te maken. Een strand van miljarden kleine ronde zwarte kiezelsteentjes was bezaaid met witte zwanenveren. De zwanen waren van de kant niet heel duidelijk te zien, maar toen we inzoomden met de camera zagen we iets bijzonders. Het waren niet de huis, tuin en keuken zwanen die we in Nederland gewend zijn, het waren namelijk knobbelzwanen. Ze zien er een soort uit als een uit de kluiten gewassen gans met een waterhoofd. Toch weet dit wonder van de natuur zijn uiterlijk sierlijk over te brengen. Een wandeltocht en een dijbeen van een zwaan (alleen het bot natuurlijk) rijker, stapten we al een stuk vrolijker weer in de auto.

Skalafell
Terwijl het weer opklaarde en een strak blauwe lucht weer boven ons hing, reden we langs de voet van verschillende gletsjers. Dit is echt een prachtig zicht, enorme massieve ijsstromen die zich een weg omlaag hebben gewerkt vanaf de berg. Eindigend in het dal waar het hele rivieren aan smeltwater creëerden. De sfeer zat er door deze omslag van weer en uitzicht inmiddels goed in en we kwamen daarom positief bij het huisje aan. Inmiddels was het alweer 1 uur ’s middags en laat het nou net zo zijn dat je pas om 2 uur het huisje in kan. Gelukkig stond er voor een van de huisjes een picknicktafel waar wij als echte toeristen gretig gebruik van hebben gemaakt.

Schaap van de dam
Na een doe-het-zelf maaltijd van de door onszelf meegenomen boodschappen hadden we nog heel wat tijd over. Doordat de reis ook wat sneller ging dan we dachten hadden we zelfs zoveel tijd dat we een agenda punt van morgen vandaag konden doen. Een strandwandeling maken langs een strand, waar volgens de IJslandspecialist, veel dolfijnen- en haaienbotten gevonden konden worden. Dit onbekende stukje strand, waar weinig mensen kwamen, was echter verdomde moeilijk te vinden. Het strand zag je wel alleen je kon er niet bijkomen met de auto en te voet was het praktisch onbereikbaar. Uiteindelijk hadden we de auto een weiland ingereden om te kijken of we vanuit daar wandelend op het strand konden komen. Thom ging alvast op een heuveltje kijken of hij een route kon zien, terwijl Carla alvast een paadje begon in te lopen. Plotseling kwam een veel te blije hond op Carla afstormen, die na even te knuffelen Thom zag met zijn rode jas en direct de heuvel op kwam stuiven. Door het dolle heen rende hij uiteindelijk tussen ons vieren in en vond het geweldig om aangehaald te worden. Niet wetend waar hij ineens vandaan kwam, besloten we (omdat het strand toch onbereikbaar was) maar met de auto verder te gaan zoeken. Vlak voordat we weg wilde rijden rende de hond naar een schaap toe, wij dachten die gaat hem vangen. Nog even blijven kijkend merkten we op dat het schaap niet wegrenden maar een beetje wankelend bleef staan. Na een kijkje te hebben genomen bleek er een metalen staaf in zijn wol vast te zitten, het leek net of hij stond vast gespiesd met de metalen staaf 1,5 meter de lucht in. Als ware dierenvrienden konden we het niet over ons hart verkrijgen om dit arme beestje aan zijn lot over te laten. We haalden snel een mes tevoorschijn om het wol los te snijden. Al snel merkten we dat het niet het wol was dat om de staaf zat maar zijn vel. Thom kon de gedachten dat het de staaf door het schaap zat niet aan en liep naar de auto, de rest had bedacht dat Mark en Carla bij het schaap bleven terwijl Koos met Thom een boer ging zoeken. Als eerst werd er gekeken bij de boerderij aan de overkant (wat ons het meest logisch leek). Een oud vrouwtje deed open en al gauw kwamen we erachter dat ze geen woord Engels sprak. We moeten vaker hints gaan spelen want iets uitleggen zonder woorden is moeilijker dan het lijkt. Probeer maar eens een schaap vast gespiesd aan een metalen staaf na te doen. Na veel gebrabbel en handgezwaai begrepen we dat we bij de buren moesten zijn. Dit bleek 4 kilometer verderop te zijn. Bij de boerderij aangekomen, was er niemand in de boerderij thuis. Gelukkig zagen we verderop een man op het land staan. Thom zwaaide al naar hem om zijn aandacht te trekken, maar blijkbaar maakt het boeren in IJsland helemaal niks uit als je op hun erf loopt (in Nederland is dit toch al heel anders). Toen we eindelijk bij de man aan waren gekomen bleek ook deze geen woord Engels te spreken. Al gauw kwam er een andere boer op zijn trekker de hoek om rijden die wel wat steenkolen Engels kon. Hij kende gelukkig genoeg woorden om te begrijpen dat er een schaap in nood was. Hij stelde voor om achter ons aan te rijden zodat wij konden laten zien waar het was. Ondertussen had Mark het schaap met zijn benen ondersteund om het hem zo aangenaam mogelijk te maken (wat moeilijk gaat met metaal door je lichaam). De hond was inmiddels opgehaald door het oude vrouwtje aan de overkant, die verder niet op of om keek van een schaap dat doorspiest was (geven om dierenleed kennen ze misschien niet in IJsland). Aan het kaal gevreten stukje land om de staaf heen was te zien dat het schaap er waarschijnlijk al een tijdje stond. Carla plukte daarom maar wat vers gras en begon het aan haar te voeren. Na eerst wat verbaasd te hebben staan kijken begon ze toch al snel gulzig te eten (het schaap, niet Carla). Toch zag het er wel sneu uit, alsof het haar laatste avondmaal was, want ja je weet nooit wat de boer ermee zou gaan doen. De rest was inmiddels aangekomen met de boer op de hielen. Terwijl de boer naar het schaap liep zag hij in een oog opslag wat er aan de hand was. Hij draaide het schaap een paar rondjes om de spies en sneed het wol los. Het schaap was blijkbaar vast komen te zitten met haar wol, hierna had ze een paar rondjes erom heen gelopen waardoor haar vel ook om de staaf was gewikkeld. Doordat het schaap toch was sneeën en krassen had opgelopen ging ze in de auto mee met de boer. Toch nog een goed einde.

Het strand
Met enige vertraging, wat toch wel weer een heel avontuur was, vervolgde we onze zoektocht naar het strand. Plots werd er hard geremd door chauffeur Koos omdat er een schaap dat langs de weg stond te grazen de weg was opgelopen. Tot grote ergernis van de andere inzittende aangezien hijzelf degene is die altijd zo loopt te mopperen op de rest dat ze rustig langs schapen moeten rijden. Bijna een schaap te hebben gedood vonden we toch eindelijk een zandpaadje naar het strand toe. Veel kuilen verder en een stukje offroad, omdat we de weg niet meer konden vinden, kwamen we eindelijk dicht genoeg bij het strand om te lopen. We waren nog niet eens uit de auto gestapt of 2 grote bruine vogels cirkelde boven de auto. Hier bleef het echter niet bij want al gauw doken ze om laag in een poging de auto aan te vallen. Eenmaal uit de auto besloten de vogels om maar boven ons langs te duiken. Soms vlogen ze nog geen 2 meter boven ons langs, je hoorde ze langs zoeven. Rechtstreeks bleven ze op je afvliegen tot op het laatste moment. Pas toen we 50 meter bij de auto vandaan waren staakten ze de aanval. Eerst dacht Thom dat het stormvogels waren, maar na enige research bleken het grote jagers te zijn (roofvogels die voedsel stelen van stormvogels). De zoektocht naar botten (dit wilde Thom vooral heel graag voor zijn collectie) begon over het stenenstrand. Echter is het enige wat we eraan hebben overgehouden een soort borstbeen van een vogel. Wel hebben we een heerlijke wandeling kunnen maken en kwam het kind in ons allen naar boven met een lekker potje stenen keilen.

Hoffel
Na een ongezonde hap als avondmaaltijd, besloten we om nog even bij een warmwaterbron (waar je in kon) te gaan kijken. Toen deze nog open bleek te zijn hoefde Koos en Thom geen twee keer na te denken om hun zwemspullen uit de auto te pakken. Mark en Carla hadden geen zin en besloten om in de tussentijd een wandeling te maken tot we uitgebadderd waren. Het water wat in een soort van hottubs werd gepompt kwam rechtstreeks uit de bron en was heerlijk warm en soms zelfs iets te warm. Na een halfuurtje gedobberd te hebben was het wel weer mooi geweest en werd de aftocht ingezet. Terug naar het huisje.

Thom en Carla