Dag 9 Een rustig dagje (31-7)

31-7-15               19.59

Na het eerste nachtje in onze hotelkamer begon de dag weer vroeg. Mark haalde zijn spulletjes uit de droger (waar gelukkig nog geen personeel achter was gekomen) en we gingen met zijn allen ontbijten in de hotelzaal. Een hele tafel vol met eten stond daar al op ons te wachten. Voor het eerst in de vakantie konden we weer kaas op ons brood of cracker eten (in de winkel is dit veel te duur). Iedereen zat lekker aan een boterhammetje met kaas of chocopasta toen Koos met een bordje zure haring aan kwam lopen. Heerlijk in de ochtend (vond hij). Na dit heerlijk verzorgde ontbijtje werd er even overlegd wat we vandaag gingen doen waarna de reis begon.

Hengifoss
Voor de gene die het misschien al gezien hebben, foss betekend waterval. Nu zullen jullie denken ‘’alweer een waterval’’, oh jazeker, maar we gaan alleen nog naar watervallen die iets bijzonders hebben. Deze waterval is namelijk 118 meter hoog. Toen we dit lazen dachten we ‘’das wel leuk om te gaan bekijken toch’’, dus we zijn weer in de auto gesprongen om weer wat blogmateriaal te verzamelen. Terwijl we aan kwamen rijden bij de waterval viel ons al een ding op wat vergeleken met de andere watervallen anders was. Je kwam aan de voet van de waterval aanrijden, normaliter kom aan je bij de bovenkant. Een tweede punt was dat je nog een halve Mount Everest op moest voordat je daadwerkelijk bij de voet was. Als echte avonturiers dachten we ‘’dat doen we wel ff’’. We hadden ons echter verkeken op hoe hoog de voet van de waterval lag. Halverwege kregen Carla en Thom het toch wel zwaar en al gauw ging de jas uit en de vesten open. Mark was als echte militair stevig door aan het stappen en liep ver op hen uit. Koos daarentegen had de camera en liep juist ver achter door dat hij telkens foto’s moest maken (een slap excuus om even uit te rusten). Een hele klim later waren we toch eindelijk bij de voet van de waterval aangekomen waar Mark al 8 minuten aan het wachten was (hij had het getimed). Twee kilo lichter, zo voelde het tenminste, konden we even uitrusten totdat ook Koos ons kwam vergezellen. Na nog wat foto’s van de toch wel schitterende waterval die 118 meter boven ons omlaag kwam storten te hebben gemaakt begon de tocht naar beneden. Dit ging al makkelijker maar alsnog erg zwaar. Toen we ’s morgens aankwamen dachten we dat de waterval zo’n 100 meter hoog lag, maar toen we weer beneden kwamen lazen we dat we 390 hoogtemeters over 1,25 km hadden gelopen (toch al heel wat meer). Uitgeput maar voldaan stapten we weer in de auto.

Hallormsstadur
Carla zat al meerdere dagen te ‘klagen’ dat ze wel vaker een wandeltocht wilde maken, dit verzoek in genoegen te nemen hadden we een boswandeling niet ver van de Hengifoss uitgekozen. Er werd ons hier rendieren beloofd waarvan er maar liefst 3000 van zouden zijn. Een boswandeling van 3 km (vonden we wel genoeg na zo’n hoge klim) verder hadden we nog geen eland, hert of rendier gezien. Wel hadden we het eerste bos van IJsland gezien. Na nog een kleine picknick te hebben gehouden werd ook dit punt van de agenda afgestreept.

Neskaupstadur
Hoe zou jij het vinden dat wanneer het iets te hard gesneeuwd heeft je bent afgesloten van de rest van je (ei)land. De inwoners van Neskaupstadur vonden dit niet zo fijn, dus na vele jaren besloten ze een tunnel door de berg te maken waarmee ze ook in de winter bereikbaar waren, dus ook voor ons. Een lange rit langs de oostkust van IJsland en een kronkelend bergpad verder belande we bij de ingang van de tunnel. Deze 600 meter lange tunnel had een hele handige manier van verkeershandhaving. Omdat de tunnel maar eenbaans is stond er aan het begin van de tunnel een stoplicht wanneer je erin mocht (de mensen die uit het dorp kwamen hadden voorrang op de gene die het dorp in wilden). Echter is het wel handig als dit stoplicht ook zou werken, vol goede moed reden we de tunnel in. Een normale tunnel zou mooi zijn afgewerkt met betonnen platen en zou goede verlichting hebben zodat je ziet waar je rijd. In IJsland denken ze daar heel anders over, zolang je er doorheen kunt rijden is het toch goed. De tunnelwanden waren nog van ruwe rots en je zag de boorsporen nog lopen, aan het dak had je een net hangen voor loskomende stenen en de verlichting was zo zwak dat je zonder koplampen nauwelijks wat zag. Niet heel veilig, maar toch wel spannend om een keer mee te maken. Het dorpje zelf was voor de rest niks bijzonders, dus na een kopje koffie te hebben gedronken reden we weer terug de tunnel in. Bijna bij het eind moesten we echter stil staan omdat we in de file stonden. Een zekere 10 minuten hebben we hier staan wachten zonder te weten wat er aan de hand was (een vrachtwagen voor ons blokkeerde het hele zicht). Uiteindelijk konden we de tunnel uit en zagen we een auto met gebroken achteras naast de tunnel staan. Gelukkig konden we ons pad naar huis weer vervolgen.

Thom en Carla