Dag 12 Van oost naar west, de langste reis (03-8)

3-8-15                  18.11

Tot onze spijt moesten we afscheid nemen van ons boertje, nadat we wederom een heerlijk ontbijtje voorgeschoteld hebben gekregen. Een lange reis keek ons tegemoet toen we om 9 uur in de auto stapten. We moesten namelijk van het zuidoosten via de zuidkust helemaal naar het zuidwesten. Een kleine 450 km moest door ons overbrugd worden. Gelukkig konden we in ons toekomstige huisje wat langer blijven, 4 overnachtingen om precies te zijn. Dit is op zich ook wel lekker na al 2 keer na 2 dagen al je spullen weer te moeten pakken en door te reizen.

Fjardárglúfur
Een wandeling door een prachtige groene kloof gesculpteerd in een palagonite tufsteen werd ons beloofd. Toen we op onze eerste stop aankwamen zag het er ook veel belovend uit, maar toen we wat meer om ons rond keken werden we al snel teleurgesteld. Er mocht niet door de kloof gelopen worden, alleen maar erboven langs. Er stond een touw langs de rand, maar zover ervan verwijderd dat je op sommige stukken niet eens meer in de kloof kon kijken (natuurlijk was dit voor de veiligheid maar het maakte het een stuk minder mooi). Ook was deze groene kloof niet groen uit zichzelf, wat wij gedacht hadden, maar groen van het gras en mos dat erop groeide (voor gras kan je net zo goed in Nederland blijven). Toch maakten we een wandeling over de kloof waarbij Mark, nageroepen door vele angstkreten van Carla, steeds dicht langs de rand wilde lopen (samen uit, samen thuis). Na een stukje gelopen te hebben keerden we maar om aangezien het er allemaal niet veelbelovend uitzag en er nog meer op de agenda stond.

Eldhraun
Het lavaveld van Eldhraun is gevormd door de uitbarsting van de Laki in 1783. Het totale veld bestaat uit 15 miljard m3, hiermee heeft dit lavaveld een wereldrecord op zijn naam staan. Tevens heeft de uitbarsting ervoor gezorgd dat door de giftige dampen 3 kwart van het vee uitstierf (dit leidde tot een hongersnood die weer een derde deel van de bevolking liet uitsterven). Door dit veld van lavasteen liep de weg 1 die we moesten nemen naar het volgende huisje. Zeker een half uur hebben we gereden (door dit veld) en alles wat we zagen was lavasteen bekleed met mos, meer dan dit was er niet. Je kon aan deze enorme omvang wel merken dat deze het wereldrecord had verbroken.

Dyrhólaey
Eigenlijk was onze volgende stop Hjorleifshofdi, een reusachtig stuk monoliet van 221 meter wat op het strand lag, echter zat iedereen te genieten van het zonnetje in de auto en hebben we het bordje gemist. Een kleine 7 km verder kwamen we hier achter en besloten we toch maar door te rijden. Aangekomen op ons nieuwe agendapuntje waaide het als nooit te voren. Deze berg van turfsteen dat aan de kust lag was een broedplaats voor vogels. Je voelt hem misschien al aankomen, het waren niet zomaar vogels, maar natuurlijk onze ozo bekende papegaaiduikers. Ook had de berg een pracht uitzicht op het zwarte vulkaanas-/zandstrand dat aan de kust lag. Door de harde wind die er stond was het af en toe lastig om te landen voor de kleine beestjes. Zwevend in de lucht waren ze voorzichtig aan het zoeken naar een plekje om neer te strijken, dit zorgde voor vele leuke taferelen. Veel foto’s verder werd de reis weer vervolgd. Gelukkig hoefden we niet ver want het volgende puntje lag nog geen 300 meter verderop. Een vuurtoren (dat volgens Thom en Mark meer op een moskee leek) stond boven op een heuvel pal in de wind. Hierdoor vond iedereen (behalve Koos) het na een klein rondje te hebben gelopen wel weer mooi geweest. Terwijl iedereen al lekker warm in de auto zat te wachten kwam Koos aangesjokt. Eindelijk konden we weer verder.

Skogafoss
Een waterval van 60 meter hoog en 25 meter breed was een van de toeristische trekpleisters op onze route. Omdat het langs de weg lag vonden we het wel even leuk om hier te gaan kijken. We kwamen aanrijden aan de voet van de waterval. ‘Gelukkig’ liep er een trap naar de top (hij liep zelfs nog iets hoger). 430 treden verder stond iedereen hijgend toch van het mooie plaatje van bovenaf te genieten. Helaas is het zo dat wanneer je naar boven gaat je ook weer naar beneden moet. Nogmaals 430 treden verder (het duurt nog langer wanneer er een stelletje slome toeristen voor je loopt) stond iedereen weer bij de auto. Omdat het ook wel eens lekker is om vroeg bij je huisje aan te komen werd de reis vervolgd, rechtstreeks naar het huisje toe.

Onderweg
Na ongeveer 70 km van de nog 250 km wat na de waterval nog overgebleven was werd er toch nog besloten wat boodschappen te doen. Een prioriteit hierbij was, een biertje voor ’s avonds. Echter kan je normaal bier alleen bij een slijterij halen en laat die nou net op maandagen gesloten zijn (we hebben er 2 moeten checken in verschillende steden om hier achter te komen). Met boodschappen maar zonder bier waren we toch al bijna bij het huisje aangekomen. In de 450 km is het landschap zeker 15 keer veranderd naar iets totaal anders, van bergen naar vlaktes, van ijs naar lavasteen en van gras naar zand (we hebben het nog nooit zo snel zien veranderen). Nog maar 7 km te gaan.

Hveragerdi
Toen we het terrein op kwamen rijden was er nergens een receptie te vinden. Na een paar keer rondrijden kwam er een vrouw uit het grootste huis, Koos ging dus even in zijn beste Engels vragen of we hier de sleutel op konden halen. Blijkbaar was de receptie nog zo’n 200 meter verderop in de straat (stond werkelijk nergens aangegeven). Uiteindelijk toch gelukt de sleutel bemachtigd te hebben kwamen we bij ons nieuwe onderkomen aan. Toen de deur open ging hoorde je alleen maar positieve kreten. Een pracht huisje lag voor ons, leren stoelen en bank, prachtige bedden, wifi, keurig verzorgde douche, zolder met tv en extra stoelen, keukentje met koelkast, een oventje en een kast vol spelletjes. Dit alles werd afgetopt met een hottub in de tuin waar Koos, Mark en Thom straks toch echt even een avondje in gaan soppen.

Thom en Carla